کـــــــــــم بــاش

از کم بودنت نتــــــــرس

اونی که اگـه کم باشی ولــــــــت میکنه

همونه که اگه زیـــاد باشی حیفو میلت میکنه. . .

 

خبر از من داری؟…

خبر از دلتنگی های من چطور؟

و آن پروانه های شادی که در نگاهم بودند…

خبرش رسیده که مرده اند؟

هیچ سراغ دلم را میگیری؟

کسی خبر داده که آب رفته ام از خستگی؟

مچاله ام از دلتنگی؟

آه… که هیچ کلاغی نساختیم میان هم

وجدانت راحت…

خبرهای من به تو نمی رسد…


خدآیــــــــآ ....

مے خواهمـــــــــ اعتــــــــراف کــــــنَـم !

دیگـــر نمے توآنــــَمـــ ؛خسته  اَمـــــــــ ....

مــَن اَمآنتـــــــــ دآر خوبے نیـωـتـم ،

" مًـــــرآ " از مـن بگیر .... مآلہ خودتـــــــ 

مــَن نمے تــًوانــَم نگهشــ دارم ... !!!

خـــــ ــــدایا مــ ــمنون

که مــــرا در حد ایوبـــــ میبینی

ولی تمامشــ کن!

دیگــــر بریده ام…

عشق قربانے مظلوم غرور است هنوز...

                                                                  



دخترڪ رفت ولے زیر لب این را میگفت:

 او یقینا پے معشوق خودش مے آید! ؛

پسرڪ ماند ولے روے لبش زمزمہِ بود: 

مطمئنا ڪہِ پیشمان شده بر میگردد!،…..

عشق قربانے مظلوم غرور است هنوز...

دلتنگے



گاه دلتنگ مے شوم

دلتنگتر از ہِمہِ دلتنگے ہِا

گوشه اے مے نشینم

و مے شمارم

صداے شڪستن ہِا را

نمے دانم من ڪدام امید را نا امید ڪرده ام

و ڪدام خواہِش را نشنیدم

و بہِ ڪدام دلتنگے خندیدم

ڪہِ این چنین دلتنگم

دلتنگم...

ہِے فلانے مے دانے ؟  



ہِے فلانے مے دانے ؟ 


مے گویند رسم زندگے چنین است...


 مے آیند.... مے مانند.... عادت مے دہِند....


 ومے روند.


 وتو در خود مے مانے و تو تنہِا مے مانے


راستے نگفتے رسم تونیز چنین است؟....

مثل ہِمہِ فلانے ہِا....؟


حسرت عشقے




تو ڪجا...


و من ڪجا...

اے عشق بے پایان من...

تو در آن سو ہِستے...

و من در گوشه اے تاریڪ ...

بہِ تو مینگرم اے سرچشمہِ روشنیہِا ...

و حسرت عشقے را میخورم ڪہِ ہِست اما نیست...